"Patrzyliśmy na świat i rozmailiśmy. Ja przeważnie pytałem, a on odpowiadał... Taka rozmowa tutejszego z obcym…". Spektakl to podróż do miejsc, krajobrazów, okoliczności, historii z Podlasia których już w większości nie ma. Czas zawirował. Niepostrzeżenie z naszego krajobrazu znikły stogi siana, snopki zboża, płoty zrobione z drewnianych żerdzi, wozy z sianem. Ławki przed posesjami na których siadali miejscowi patrzyli na świat i starali się go zrozumieć są już w większości puste. „A może wszystko to jest ….tylko inaczej”. Dziś również, tak jak kiedyś wystarczy może się zatrzymać, usiąść. Rozejrzeć się wokół siebie, dostrzec otaczającą przestrzeń i piękno. Wejść w dialog z naturą i kulturą o tym, co nieprzemijalne. Spektakl jest inspirowany wydanym w 1984 albumie fotograficznym Wiktora Wołkowa pt. „Wołkow”. Pracowało nad nim trzech wybitnych podlaskich twórców: Wiktor Wołkow, Edward Redliński i Andrzej Strumiłło. Na bazie tej książki powstał autorski spektakl Krzysztofa Zemły pt. „Matecznik”. Czwarty twórca, tym razem teatralny, z wielkim uszanowaniem dla poprzednich trzech wielkich indywidualności, inspirując się książką przygotował widowisko sceniczne. Użył do tego eksplorowanych od lat w swojej twórczości technik związanych z teatrem cienia i światła. Spektakl podzielony jest na kilka opowieści, które ilustrowane są fotografiami. Widzowie mogą posłuchać historii o płotach, drzewach, wronach, drogach czy rzece. W specyficzny dla teatru Łątek sposób narracja uzupełniona jest fotografiami wyświetlanymi i animowanymi przy pomocy rzutników, grafoskopów na różnego rodzaju statycznych i ruchomych tłach. Dzięki użytym technikom i grze Zemły widz przenosi się do świata, którego już nie ma. W spektaklu padają pytania o los człowieka; o indywidualność; o przyjaźń; o istnienie smutku na świecie: o rzeczy proste, codzienne i ważne. Spektakl „Matecznik” stanowi kontynuację artystycznych poszukiwań realizowanych w widowiskach „Pieśni Miłosne”(2019) oraz „Pieśń rzeki”(2020). Stosowane we wcześniejszych  widowiskach (Romans Perlimplina i Belisy”, „Podróż”, „Dla mnie bomba!!!”, „Okienko”, „Pan Maluśkiewicz”) spektrum technik teatru cieni i światła wzbogacono w tych spektaklach o animację oraz przetworzenia gotowych zdjęć fotograficznych.  Realizowano to głównie za pomocą różnego rodzaju starych technik projekcyjnych- rzutników slajdów oraz grafoskopów. Poza fotografiami Wiktora Wołkowa w spektaklu użyte zostały animacje, które specjalnie do tego spektaklu przygotowała supraska artystka Agnieszka Waszczeniuk - reżyserka filmów animowanych, autorka plastyki, scenarzystka i animatorka specjalizująca się w technice animacji sypanej mieloną kawą. Ta technika została użyta do stworzenia animacji nawiązujących do prac Andrzeje Strumiłły, który przygotował napisy do albumu. Scenografię do spektaklu przygotowała Ewa Zemło – artystka plastyk, aktorka i współzałożycielka Teatru Łątek w Supraślu. Za muzykę, która stanowiła klimatyczne tło dla przedstawionej historii oraz przenosiła widzów do świata zaklętego w fotografiach odpowiadała Ania Broda, która ją przygotowała specjalnie do tego spektaklu.

W ostatnim rozdziale powieści Howarda Pylea pt. "Wesołe przygody Robin Hooda" tytułowy bohater umiera a w śmierci towarzyszy mu najwierniejszy kompan - Mały John. Rozdział ten posłużył twórcom przedstawienia jako inspiracja do stworzenia teatralnej reminiscencji przygód kultowego banity. Akcja odbywa się na moście - miejscu, w którym według legendy pierwszy raz spotkali się bohaterowie. Most ten okazuje się być miejscem pomiędzy życiem a śmiercią, tragedia a komedią, prawdą a fikcją. Świat przedstawiany na scenie kreowany jest za pomocą umownych znaków teatralnych przy wykorzystaniu niepotrzebnych już przedmiotów, odpadków i pozostałości życia codziennego. Jest to charakterystyczny język fundacji Teatr Rzeczy, której twórcy starają się wykorzystywać to, co mają pod ręką uwzględniając przypadek jako jeden z najważniejszych czynników procesu twórczego.

Jan Sebastian Bach, wściekły z powodu pomysłu wysłania jego „Wariacji Goldbergowskich" w kosmos*, postanawia pozbawić ludzkość swojej spuścizny i podarować ją tym, którzy słuchać jej będą w kosmosie. Po raz ostatni aranżuje koncert zmarłego – po wykonaniu „Wariacji" – Glenna Goulda, wydobywając go przy pomocy jego własnego nagrania z fortepianu (pod postacią nadmarionety), po czym przedstawia własny muzyczny testament. W spektaklu wykorzystywana jest oryginalna i autorska technika nadmarionety klawiszowej, w oparciu o naturalnych rozmiarów fortepian koncertowy na scenie (o wymiarach 6 m x 3 m) wraz z mechanizmem 16 silników na krzyżaku, do animacji nadmarionety na wysokości pięciu metrów. Fortepian autorskiej konstrukcji, poprzez wciskanie określonych klawiszy porusza nadmarionetą.